parikaasam

பாதி கிணட்ரில்
விலிம்பினை நோக்கி திரும்ப
நினைக்கும் மூடத்தனம்

என் பாதை மரித்து
புகையேன் வளர்த்தை
நான் நெருப்பை எரிக்கும்
பலைவனம்

நிமிர்ன்து நிர்க்க
என் நிழலாலெ
மரைன்து கிடக்கும்
உலகம் இது

அதன் புல்லை
உண்டு மண்ணில் வாழும்
யார் நீ என்னை
ஏசுவது

புல் வலர விதை
எதர்க்கு
னீ பொருல் ஸொல்ல புதிர்
எதர்கு

ஒரு கேணீ
னிரைவதர்க்கு
ஒரு குடம் னீர்
எதர்க்கு

பரிது விட்ட
பாடம் யென்தி
வன்னம் தொட
னினைகிரை

யென் பரவை தன்
பருதி அல்ல
உன்னை சுட்டெரித்த
உலகம் சுருல வைத்தது

மழை வரத்
தவம் கிடப்பாய்
வன்த்ததும்
குடை விரிப்பாய்

வேன்டும் என்பதெல்லாம்
வந்தபின்
வேருத்திடுவாய்
உலகம் கேட்கும்மென
நெயும் ஏன்
கை ஏன்துகிராய்

உன் உள்ளம் உணராமல்
கரையில்
நீர் தேடி
நீன்து கிராய்

ஊரே விழித்
திருக்க
உன் கனவில்
கண் விழிக்கிராய்  
 
நிச்சயம் ஒருனால்
நினைவு கொல்க
என்த நிலைவன்தாலும்
அமைதிக்கொல்க

படித்தவன் பமரன்
பிரிவு இல்லை
அவன் படிக்க வழி ஸெய்ய
பரிவு இல்லை

கொன்டது விட்டு
போனதை என்னி
கூனிகுருகி
புலம்புகிரை

னின்ட்ரிருக்கும் பொது
னிமிர்ன்த்திருக்க வேன்டும்
னீ வழ்ன்திருக்கும் பொது
உன்னல் பலர்
வலர்ன் திருக்க வேன்டும்

கொடிகல் படர
எடம் தருக
னாலை விழுதுகல்
ஸுமை தான்கும்  
 
தடை
போதும் என்று
நீ நிறுத்த
தொடர் கதை
எழுதி வரும்

வாசலில் பார்- நீ
தொலைத்த
செருப்புகள்
தெடி வரும்

அத்தனை
வேலையிலும்
அலைக்கழிப்பாக
முடிக்காமல்
முனகுவதேன்
முழுக்கலைப்பாக

ஆருடம் பார்த்து
தான் ஆரம்பம்
செய்கிராய்
அவசியம் இல்லையே
அதை ஏன் மருக்கிராய்

போதாது
வெரும் பேச்சில்
பகடை ஆடும்
விளக்கங்கள்

போராட துணிவிரின்தால்
இன்னும் என்ன
தயக்கங்கல்